Henryk Sienkiewicz urodził się 5 V 1846 roku w Woli Okrzejskiej na Podlasiu. Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej, a przez matkę spokrewniony był z największymi rodami szlacheckimi.

Nauki pobierał przyszły pisarz w Warszawie. Po roku studiów medycznych przeniósł się na wydział filologiczo-historyczny. W tym czasie zadebiutował jako dziennikarz, drukując pod pseudonimem „Litwos” felietony w prasie warszawskiej.

W 1872 roku ogłosił drukiem swą pierwszą powieść „Na marne”, w której krytycy dostrzegli rodzący się talent pisarski. Sienkiewicz kupił do spółki z kolegami pismo „Niwa”, gdzie prowadził dział literacki. W „Niwie” ukazały się trzy jego nowele: „Stary sługa”, „Hania” i „Selim Mirza”.

W 1876 r. wraz z grupą przyjaciół, wśród których była Helena Modrzejewska – najwybitniejsza aktorka polska XIX wieku, pisarz wyjechał do Ameryki. Plonem amerykańskiej podróży były listy i przepiękne nowele: „Latarnik”, „Wspomnienie z Maripozy”, „Sachem”. Do kraju wrócił Sienkiewicz w 1879 roku. Utrzymywał się z pracy dziennikarskiej. Mieszkał w Warszawie. Po długich staraniach ożenił się z Marią Szetkiewiczówną. Łączyła ich wielka miłość. Niestety po czterech latach Maria zmarła.

Przez pięć lat, od roku 1883 do 1888, pisarz pracował  nad „Trylogią”. Co dzień w gazecie ukazywał się nowy odcinek przygód rycerzy polskich przedstawionych kolejno w powieściach: „Ogniem i mieczem”, „Potop”, „Pan Wołodyjowski” (wszystkie części „Trylogii” zostały sfilmowane przez jednego reżysera: Jerzego Hoffmana).

Sienkiewicz dużo podróżował. Wkrótce po śmierci pierwszej żony, gdy tylko załatwił sprawy rodzinne, wyjechał w podróż do Konstantynopola, Aten i południowych Włoch. Już w następnym roku pisarz udał się do Hiszpanii, a  w 1890 odbył długą i niebezpieczną wyprawę do Afryki. Stamtąd korespondował z krajowymi gazetami. W wiele lat później wrócił do tej podróży wspomnieniami przy pisaniu powieści dla młodzieży – „W pustyni i w puszczy”.

Po powrocie do kraju opublikował Sienkiewicz dwie powieści współczesne: ”Bez dogmatu” i „Rodzina Połanieckich”, ale nie znalazły one uznania u czytelników. Dopiero następne powieści historyczne: „Quo vadis” i „Krzyżacy” cieszyły się popularnością. „Quo vadis” przyniosła Sienkiewiczowi sławę i przyczyniła się do otrzymania najważniejszej nagrody – literackiej Nagrody Nobla.

W kraju cieszył się pisarz wielkim szacunkiem. W dowód miłości  i uznania otrzymał w darze od społeczeństwa majątek ziemski – Oblęgorek, położony w województwie kieleckim. Dzisiaj mieści się tam muzeum pisarza.

W 1914 r. Wybuchła I wojna światowa. Pisarz wyjechał do Szwajcarii, gdzie organizował pomoc humanitarną dla Polaków. Działał w Generalnym Komitecie Pomocy Ofiarom  Wojny w Polsce. Zmęczone i wyczerpane walką i wysiłkiem 70-ciu lat życia, serce jego przestało bić 15 listopada 1916 roku w Vevey. Po ośmiu latach prochy pisarza sprowadzono do wolnej już Polski i pochowano w podziemiach katedry św. Jana Chrzciciela w Warszawie.